«Վերջ չկա, կա միայն սկիզբ»-Անկեղծացել է դերասանուհի Զարուհի Խաչատրյանը

-Երջանկությունն ի՞նչ է, դուք տեղյակ չե՞ք: Երջանկությունն այն է, երբ դժբախտ չեք: Խոսքեր, որոնք հնչել են և դեռ երկար կհնչեն ճանաչված դերասանուհու շուրթերից: ԱՐԽԱ բլոգին հյուրընկալվել է  Երևանի Հ. Պարոնյանի անվան   Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի դերասանուհի Զարուհի Խաչատրյանն, ով մեզ հետ զրույցում անկեղծացավ, ժպտաց և հիշեց վարագուրված անցյալը: 

Ընտանիքում կարևորում եք` սերը, փոխադարձ հարգանքը ,թե՞...

ԵՎ՛ սերը ,և՛ փոխադարձ հարգանքը,առանց սիրո ամեն ինչ անիմաստ է:

Կերպար, որով կցանկանայիք հանդես գալ Ձեր հանդիսատեսին:

Կերպարը...այսպես ասեմ , բարդ հոգեբանական անցումներով լի կերպար...

Ի՞նչ եք հասկանում Հավատք ասելով:

Հավատքը այնքան զորավոր բան ,որ ինձ փրկում է անհուսությունից, Հավատը շնորհ է ,որ տրվում է մարդուն Աստծո կողմից, Հավատքը մեծ զգացմունք է, սեր, հավատարմություն, որդիական նվիրում Աստծո հանդեպ:

Ձեր կյանքի օրինակից վերցնելով խնդրում ենք ասեք, թե ի՞նչն է կյանքում ամենաթանկ բանը:

Առանց վարանելու ասեմ՝ Սերը` Հայրենիքի հանդեպ, սերը զավակի հանդեպ, սերը ծնողի հանդեպ, սերը կյանքիդ, ընկերոջդ հանդեպ, սերը արածդ գործի հանդեպ, սերը Աստծո հանդեպ:

Սիրո առաջարկության օրիգինալ ձև, որը կցանկանայիք լսել կամ լսել եք:

Հիմա շատ օրիգինալ ձևեր կան,էլ երկնքում՝օդապարիկով,էլ օվկիանոսի հատակում՝ջրասուզակներով,էլ լեռան գագաթին,և բազում այլ օրիգինալ ու խելահեղ խոստովանություններ...որտեղ էլ որ լինի,կարևորը մեծ և անդավաճան սեր լինի:

Արտիստը բեմում և էկրաններին ինչպիսի՞ն պետք է լինի, որ Դուք հավանեք:

Միանշանակ հավաստի ,օրգանական,տանել չեմ կարողանում սուտ ,կեղծ խաղ,խաղը այնպիսին պիտի լինի ,որ ես մոռանամ,որ այն խաղ է և իհարկե արտիստական մեծ հմայքով:

Համբերության բաժակը լցվելուց պատրաստ եք...

Արհամարել, անցնել առաջ, առանց ետ նայելու:

Ներկայացումներից որը կառանձնացնեիք` Ձեր խաղացանկից:

«Վերադառնում եմ,մոռացեք», «Ես կորցրել եմ ձայնս»  և իհարկե՝ բոլորը: (ժպտում է)

Ո՞ր ռեժիսորի հետ` հայ կամ արտասահմանյան, կցանկանայիք համագործակցել և ինչու՞:

Կցանկանայի աշխատել այն ռեժիսորի հետ,ով սիրում է դերասանին,ով կարող է քեզ բացատրել և հավատացնել,թե ինչո՞ւ դերասանը պիտի գլխի վրա կանգնի,և դերասանը վստահում ու հավատում է այդ ռեժիսորին:

Հայտնվել եք մի իրավիճակում, երբ դիմացինին ինչ- ինչ պատճառներով պետք է մերժեք, սակայն չեք կարողանում: Ի՞նչ խորամանկության եք դիմում այդ ժամանակ:

Ես ընդհանրապես խորամանկության չեմ դիմում,շատ մեղմ ,սիրալիր մերժում եմ, շնորհակալություն հայտնելով:

Ի՞նչ եք հասկանում կարդալով Սևակի հետևյալ տողերը. «Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին»:

Տարիների ընթացքում,երբեմն թվում է ,թե սերը մարեց,բայց բավական է մի կայծ և այն բորբոքվում է կրկին, սա իմ մեկնաբանությունը, Սևակի փիլիսոփայությունը, շատ ավելի խորն ու, երբեմն անթափանց է:

Ի՞նչ է անհրաժեշտ արտիստին երջանիկ և գնահատված լինելու զգացումով ապրելու համար:

Հենց գնահատված լինելը լայն իմաստով:

Կոչումներին կարևորություն տալի՞ս եք: (այո -ի կամ ոչ -ի դեպքում մեկնաբանել ինչու՞):

Ոչ,կոչումը այնպիսի մի բան չէ,որ խփես ճակատիդ և բեմ բարձրանաս ,թե ես կոչումով դերասան եմ,ինձ սիրիր հանդիսատես,բեմում երևում է ով,ով է ,և կոչումը չի փրկում անտաղանդին:

Ձեր ապրելու քաղաքականության բանաձևը ո՞րն է:

Ամեն տեսակ հարաբերություններում լինել ազնիվ, շիտակ, նրբանկատ և անդավաճան:

Հանդիպման գնալիս առաջինը ուշադրություն եք դարձնում դիմացինի...

Պարտաճանաչությանը, լրջությանը:

Կյանքում և արվեստի մեջ ինչպիսի՞ն է Զարուհին` նմանությունները և տարբերությունները:

Կյանքում և արվեստում ... կյանքն այլ բան է, արվեստը այլ, բայց երկու դեպքում էլ կարծում եմ  ազնիվ եմ: Տարբերությունը՝ եթե արվեստում սխալը կարելի է ուղղել,կյանքում՝ այլևս ոչ:

Հետաքրքիր դեպք Ձեր կյանքից, որի մասին դեռ չեք բարձրաձայնել:

Օ, սա կարճ չի ստացվի...Կարծում եմ, մեր բոլորի կյանքը կազմված է հետաքրքիր դեպքերի շարանից, դրանցից մեկը ՝ տարիներ առաջ մեկնել էի փառատոնի՝ Ուկրաինայի Խմիլնիցկի քաղաք, մի քանի օր այնտեղ էի և չէի հանդիպել ոչ մի հայի, և մտածում էի , ափսոս, երևի թե հայեր չկան, մի՞թե... բայց շատ կուզեի, որ ներկյացումը դիտեին նաև տեղի հայերը, թեև այն խաղալու էի ռուսերեն լեզվով... և ահա, փողոցով քայլելիս, հանկարծ հայերեն խոսք լսեցի, անկախ իմ կամքից սիրտս թրթռաց և ես հայերենով բարևեցի ու անցա: Քիչ հետո մեկը հետևիցս գոռում է.
 -Ալլա,Ալլա,- այդ ընթացքում հեռուստատեսությամբ մի սերիալ էր գնում, որտեղ իմ կերպարը Ալլա անունով կին էր, բայց ես չմտածեցի, որ ինձ են դիմում: Շնչակտուր կինը հասավ իմ ետևից, գրկել է ինձ և անընդհատ կրկնում էր . «Մի՞թե դուք եք: Քիչ առաջ ձեզ տեսա հեռուստատեսությամբ և կես ժամ էլ չի անցել՝ հիմա փողոցում, այն էլ Խմիլնիցկիի, աչքերիս չեմ հավատում, ի՞նչ եք անում այստեղ»:- Իմանալով, որ մասնակցում եմ մոնոներկայացումների փառատոնին, շատ ուրախացավ, հատկապես, երբ իմացավ, որ վաղն է կայանալու իմ ներկայացումը:
Ես խաղալու էի բավական մեծ բեմում և բնականաբար դահլիճն էլ մեծ էր, իսկ փառատոններին երբեմն շատ քիչ հանդիսատես է լինում: Ամբողջ դահլիճը լեփ լեցուն էր՝ և՛ տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներով, և՛ հայերով: Այդ կինը ամբողջ հայ համայնքին տեղեկացրել էր, որ «Ալլան» այստեղ է, և բոլորը ցանկացել էին տեսնել ... Մի առանձնակի ջերմություն կար, զգացմունքայնություն, կարոտ կար... արտիստը բեմում զգում է հանդիսատեսի շունչը և նրա շնչառությունից հասկանում, որ ինքն ու հանդիսատեսը մեկ են դարձել, միասին կատակում են, միասին տանջվում, միասին այրվում... ծաղիկներով ողողել էին ինձ, գրկում էին, համբուրում, անընդհատ լուսանկարվում: Այդպիսի ընդունելություն փառատոնի շրջանակում դեռ չէր եղել: 

Դահլիճում իմ հայրենակիցների ներկայությունը ինձ թևեր էր տվել և ես ճախրում էի: ժյուրին և հյուրերը հիացած էին, շատ բարձր գնահատեցին և՛ ներկայացումը, և՛ ինձ, որպես դերասանուհու: Ներկայացման քննարկումից և գնահատումից անմիջապես հետո, հենց այդ օրը մենք վերադարձանք Երևան, և ես չհասցրեցի իմ երախտագիտության խոսքն ասել մեր հայրենակիցներին, ովքեր իրենց դրական էներգիայով մեծ լիցքեր հաղորդեցին ինձ. «Շնորհակալ եմ սիրելիներս»:

Իսկ դպրոցական տարիներից ի՞նչ կհիշեք:

Դպրոցական տարիներս եղել են շատ վառ և հիշարժան, քաղցր և անմոռանալի՝ առ այսօր դպրոցական ընկերներով հավաքվում ենք: Դպրոցում հաճախ էինք միջոցառումներ կազմակերպում, ներկայացումներ բեմադրում և ես միշտ կենտրոնում էի: Մեր տնօրենը վստահ էր, որ ես դերասանուհի պիտի դառնամ և ամեն միջոցառումից հետո, հոր պես գրկում էր և ասաում. «Հայ բեմի ապագա դերասանուհի,երբեք չկասկածես քո ուժերին...»:  

Ինչի՞ մասին կցանկանայիք խոսենք մեր հաջորդ զրույցի ժամանակ:

Ինչի՞մասին...պատրաստեմ յուրաքանչյուր թեմայի շուրջ զրուցել,սիրելի Արամ: Թողնում եմ ձեր հայացողությանը:

Իսկ վերջու՞մ...

Վերջ չկա, կա միայն սկիզբ ,ամեն մի վերջաբան ինչ որ բանի սկիզբ է: Ուրեմն սկսենք սկզբից... Ողջույն, իմ սիրելի՜ հանդիսատես: Եկե՛ք ապրենք հավատով և աստվածային սիրով: Սիրո պակասից մարդը դառնում է չար ու դաժան, սիրո պակասից են ծնվում պատերազմները, արհավիրքները... թող բոլորիս սրտերը սիրով լցվեն և խաղաղությունն իշխի մեր հայրենիքում:

Անսահման շնորհակալ եմ, որ տրամադրեցիք ձեր ժամանակից մեզ: Բուռն ծափեր ձեզ: 

Հարցազրույցն անցկացրեց Արամ Խաչատրյանը / ԱՐԽԱ