«...կասեի, որ ամենամեծ սերն ու հավատը տածել եմ իր նկատմամբ»-Անի Քոչարյան

«Ըստ իս՝ թատրոնը, թատերական ներկայացումը առաջին հերթին տոն է: Զվարթության մեջ է թատրոնի ուժը: Մենք պետք է ձգտենք, որ ներկայացումները առաջին հերթին լինեն ուրախ: Այո՛, ուրախ: Խելամիտ և ուրախ:»

Կարպ Խաչվանքյան

Ի վերուստ որոշված էր. Նա պետք է դառնար դերասանուհի: Հանդիսատեսն ու հեռուստադիտողները արվեստագետին ընդունեցին գրկաբաց: Դերասանուհին ֆիլմերում կրկնօրինակում էր մի շարք կերպարների,  մուլտֆիլմներում ստանձնում էր խոսնակի դերը, որն էլ կատարում էր  ավելի մեծ հաճույքով: 
Ապա Անի Քոչարյանին  հեռուստադիտողները հնարավորություն են ունենում տեսնելու հաղորդավարուհու կարգավիճակով, սակայն նա պետք է վերադառնար  հեռուստասերիալներ, ֆիլմեր, և բնականաբար թատրոնի հանդիսատեսը առանց Անիի չէր կարող: 

«Թատրոնը կենդանի արվեստ է»,- հաճախակի նշում է դերասանուհին: Էլ ի՞նչ է պետք հարցազրույց վարողին, երբ իր դեմ նստած է մեկը, ով ներկայացնում է կենդանի արվեստը և ինքն իրենով շունչ և հոգի է հաղորդում դիմացինին: Ժպիտով լցված դերասանուհին բացեց իր հոգու դռներն իմ առջև, դե իսկ ես փորձեցի «Անկեղծությունը ստվերում» նախագծի շրջանակներում զրուցել նրա հետ և բացահայտել Անի Քոչարյանին բլից հարցերի միջոցով: 

Աստծուն հանդիպելիս ի՞նչ կասեիք նրան:

Առաջին հերթին շնորհակալություն կհայտնեի ինձ տրված կյանքի համար, երկրորդը՝ ներողություն կխնդրեի բոլոր գործածս  մեղքերի համար, իսկ երրորդը՝ կասեի, որ ամենամեծ սերն ու հավատը տածել եմ իր նկատմամբ:

Իսկ կասեք, թե ի՞նչ է Ձեզ համար հավատքը:

Ապրելակերպ, ուրիշ ոչինչ:

Սիրելի եղանակը:

Աշուն

Սիրելի քաղաքը, որտեղ կերազեիք լինել:

Սիրելի քաղաքս միմիայն Երևանն է, իսկ երազել չեմ սիրում: Ցանկությունն ու երազանքը դրանք տարբեր բաներ են: Կուզեի լինել մի շարք քաղաքներում:

Ո՞ր ֆիլմին  կամ ստեղծագործությանը կնմանեցնեիք Ձեր կյանքը:

/մտածում է/ … չգիտեմ, այս հարցի շուրջ պետք է մտածեմ:

Ինչպիսի՞ կատարյալ հանգիստ եք նախընտրում:

Միայն երաժշտություն լսելով եմ հանգստանում:

Արդյո՞ք պունկտուալությունը ճիշտ և կոռեկտ մարդու վարկանիշ է:

Միանշանակ այո: Ըստ իս, պունկտուալությունը  նաև դաստիարակություն է:

Հպա՞րտ եք, որ հայ եք, և ինչու՞:

Իհարկե հպարտ եմ, որովհետև հայ եմ: Չեմ կարող տալ մեկ այլ պատասխան: 

/ժպտում է/

Խենթ արարք, որն արել եք հանուն սիրո:

Իմ կյանքում խենթ արարքները բազմիցս են եղել, առանձնացնել չէի ցանկանա:

Ո՞ր խորհուրդն եք հաճախակի տալիս դիմացինին:

Սիրել... եթե սիրում ես, նշանակում է և՛ ներաշխարհդ է մաքուր, և՛ հոգիդ է հանգիստ, և՛ կյանքդ է հրաշալի: Զգացմունքային սիրո մասին չեմ բարձրաձայնում, այլ առհասարակ՝ սիրել շրջապատն ու ամեն ինչ:

Հավատու՞մ եք, որ մահից հետո կյանք կա: Ինչպիսի՞ն է այն Ձեր պատկերացման մեջ:

Հավատում եմ... պարզապես հրաշալի կլինի:

Եթե հնարավորություն լիներ ժամանակը ետ տալու, Ձեր կատարած քայլերից ի՞նչը չէիք անի հետագայում:

Տերյանն ասում էր. «Արածներիդ համար երբեք չես ասելու. «ա՜խ ու ափսո՜ս», չարածներիդ համար պիտի՛ ասես. «Ափսո՜ս, հազա՜ր ափսոս…»»: Կյանքումս չեմ արել նման բան, որի համար ափսոսում եմ: Կանեի ամեն բան  նույն ձևով:

Գաղտնիք, որը կբարձրաձայնեիք մեր զրույցի ընթացքում:

Չեմ բարձրաձայնի: /ծիծաղում է/

Մարմնի ո՞ր մասը փոփոխության կենթարկեիք:

Ոչ մի հատվածը, քանզի մարմինս ևս Աստծո պարգևն է՝ թերություններով և առավելություններով հանդերձ:

Երբևէ Ձեզ հարցրել եք, թե ի՞նչ է ուզում կինը:

Ցանկացած կին ուզում է լինել երջանիկ, սիրել և սիրվել: Կնոջ համար դա է ամենակարևորը, իսկ  ինքս ինձ այս հարցը տալու կարիք երբեք չեմ ունեցել:
/ժպտում է/

Ո՞ր կնոջից առհասարակ պետք է վախենալ:

Իմ տարբերակում վախենալը բացառում եմ: Երբեք չեմ վախենում կամ վախեցել կնոջից: Վախ ասվածն ինձ համար չէ, առավել ևս՝ մարդկանցից: Կարող եմ վախենալ միայն նրանց  անտարբերությունից:

Ինչու՞ են տղամարդիկ դավաճանում կնոջը, և հակառակը:

Թե ինչու՞, այդ հարցին պատասխանել կդժվարանամ: Առհասարակ «դավաճանություն» բառի հանդեպ բացասական վերաբերմունք ունեմ: Դա վախկոտ մարդու արարք է, այն էլ ոչ մարդկային:

Հարց, որը կցանկանայիք լիներ մեր բլիցի շարքում:

/մտածում է/ Կյանքում ի՞նչն են գնահատում և կարևորում մարդու մեջ:

Փորձեք պատասխանել Ձեր հարցին:

Մարդ լինելը միմիայն:

Դիմացինին ինչպիսի՞ն կցանկանայիք տեսնել, և հենց այդ  մարդիկ ինչպե՞ս կցանկանայիք Ձեզ տեսնեին:

Պարզ և շիտակ

Դերասանը մինչև ներկայանա հանդիսատեսին ի՞նչ պետք է անի:

Դերասան չեն դառնում, այլ ծնվում են: Եթե մարդու մեջ կա այդ տաղանդը, ուրեմն այն ի վերուստ արդեն կա, փորձել  դառնալ դերասան՝  չեն կարող: Իսկ գիրք կարդալով, սովորելով, ցանկացած մասնագետ կարող են դառնալ՝ և՛ բժիշկ, և՛ ուսուցիչ, և՛ մեկ այլ մասնագետ: Պետք է Աստվածատուր շնորհը լինի: Կարպ Խաչվանքյանն էլ հաճախ ասում էր, որ դերասան չեն դառնում, դերասանին ստեղծում են հայրն ու մայրը: Դուք պատկերացնու՞մ եք, 100 տարի գիրք կարդալով մարդ դերասան դառնա… հնարավոր չէ: /ժպտում է/

Ձեր զենքը ո՞րն է:

Հավատքս

Ի՞նչ կհավելեիք վերջում:

Մնանք խաղաղությամբ:

Շնորհակալ ենք պարզ և անմիջական զրույցի համար:

Հարցազրույցն անցկացրեց Արամ Խաչատրյանը / ԱՐԽԱ